5. Captive of the River🐛
[Chapter 2] Unyielding Dawn |
Author’s Note:
Not all words are recent: Originally written in Greek, sometime between 2010–2013.
Title: a combination of The River in My Eyes and Captive of Blood.
Captive of the River | Δέσμιος του αίματος
Είναι που το αίμα σου δεν έχει σταματήσει να τρέχει. Είναι που θολώνει η εικόνα του τριαντάφυλλου - ακόμα κι εκείνου που ματώνει. Είναι που το αγκάθι μοιάζει τόσο μικρό και το μαχαίρι πλέον τόσο ακίνδυνο.
Είναι που η αιμορραγία σου μοιάζει να μην έχει αρχή. Ούτε και τέλος. w
Μόνο ροή. Αστείρευτη. Σαν ποτάμι.Ένα ποτάμι που συνεχώς αλλάζει. Χρώμα και μορφή. Τη μία μοιάζει δροσερό γάργαρο νερό, έτοιμο να σε ξεδιψάσει. Μα σαν κλείσεις τα μάτια σου μεταμορφώνεται σ’ αιμάτινο λουτρό.
Είναι η αμέσως επόμενη στιγμή. Εκείνη που ανοίγεις τα μάτια αντικρίζοντας το ματωμένο εαυτό σου. Είναι κι αυτή η αγωνία. Να ψάχνεις μανιωδώς την πληγή. Μα δε βρίσκεις τίποτα. Όσο κι αν αγωνιάς. Όσο κι αν ψάχνεις. Δε θα τη βρεις. Δεν υπάρχει. Επάνω σου δεν υπάρχει πληγή μα συνεχίζεις να αιμορραγείς.
It's that your blood hasn't stopped flowing. It is that the image of the rose is blurred, even the one that bleeds. It’s that the thorn seems so small and the knife now so harmless.
It's like your bleeding has no beginning. Nor end. Just flow.
Unending. Like a river.
A river that is constantly changing. Colour and shape. On the one hand, it looks like fresh gargled water, ready to quench your thirst. But as soon as you close your eyes, it turns into a bloodbath.
It's the very next moment. The one where you open your eyes facing your bloody self. It is also that agony. Searching frantically for the wound. But you're not finding anything. No matter how much you agonize.
Κι όσο κι αν αφήσεις το νερό επάνω σου να τρέξει, ποτέ δε θα ‘ναι αρκετό. Όσο κι αν τρίβεις το δέρμα σου δεν καθαρίζει. Παρά ματώνει περισσότερο. Γιατί η πραγματικότητα σε λούζει αλύπητα με αίμα. Αίμα διάφανο στα μάτια σου και στα μάτια των άλλων. Μόνο εσύ το ξεχωρίζεις. Μόνο εσύ μπορείς να το καταλάβεις. Από τη μυρωδιά του. Το κόκκινο ζει μες στα δικά σου μάτια.
Κι εσύ θα προσπαθήσεις να ξεφύγεις. Να βγεις έξω απ’ το πηχτό υγρό που κολλάει ‘πάνω σου. Τ’ αργά βήματά σου, η αίσθηση καθώς κυλάνε στο δέρμα σου οι σταγόνες, τα κόκκινα αποτυπώματά σου, το πορφυρό σου βλέμμα και η γεύση της θάλασσας. Όλα κατοικούν και καθρεφτίζονται στα μάτια σου.
Στην άκρη του ποταμού υπάρχει μια παιδική χαρά. Έρημη. Ακούγονται χαρούμενες παιδικές φωνές. Τις φέρνει ο άνεμος από το παρελθόν. Αντηχούν μέσα σε μια εικόνα εγκαταλελειμμένη.
Έχεις φοβηθεί ποτέ το ίδιο σου το αίμα; Όταν πλησιάζει το πρόσωπό σου;
Έχεις χαράξει το δέρμα σου για ν’ αδειάσεις τις φλέβες σου;
Έχεις αρνηθεί ποτέ το αίμα που κυλάει μέσα σου;
And no matter how much you let the water run over you, it will never be enough. No matter how much you scrub, your skin won't get clean. It mere bleeds more. Because reality is relentlessly bathing you in blood. Blood transparent to your eyes and to the eyes of others. Only you can tell it apart. Only you can understand it. From its scent. Red lives within your own eyes.
And you will try to escape. To get out of the thick liquid that sticks on to you. Your slow steps, the feeling as the drops roll on your skin, your red footprints, your crimson gaze and the taste of the sea. Everything resides and is reflected in your eyes.
At the edge of the river there is a playground.
Deserted. Happy voices of children can be heard.
The wind brings them from the past.
They resonate in an image abandoned.
Have you ever feared your own blood? When it gets close to your face?
Have you ever carved your skin so you can empty your veins?
Have you ever denied the blood that flows in you?
Θέλω ένα αρκουδάκι, ένα ροζ παιδικό δωμάτιο,
ένα κουρδιστό καρουζέλ να παίζει
και τη μαμά μου να με σκεπάζει
για να πέσω για ύπνο.
Να κοιμηθώ και ν’ αρχίσω απ’ την αρχή.Όποιοι δεσμοί κι αν σε ενώνουν με τους ανθρώπους, είτε αίματος, είτε αισθήματος, δεν έχεις άλλη επιλογή. Ακόμα κι αν είναι επάνω σου δεμένοι σαν συρματόπλεγμα, εσύ θα προσπαθείς πάντα να ζεις το κομμάτι που σου ανήκει.
Θα το ζεις.
Ακόμα κι αν γδέρνεσαι.
I want a teddy bear, a children’s room in pink,
a wind-up carousel playing
and my mum tucking me in,
so I can fall asleep.
To fall asleep and begin again.
Whatever ties bind you to people, whether of blood or sentiment, you have no choice. Even if they are tied on you like barbed wire, you will always try to live the part that belongs to you.
You will live it.
Even if it excoriates you.
—Do not heed my words. I live for what is real and wondrous.
And I’ll remain, only to show you, to cast just enough light,
so you might find your own—